Gewoon langsgaan bij een bedrijf: zo vond Olaf zijn baan

Na bijna 25 jaar trouwe dienst als dienstverlener voor bibliotheken in Overijssel en Gelderland kwam er in 2020 onverwachts een einde aan Olaf Bruggemans' carrière. Long covid gooide roet in het eten. ‘Ik kon helemaal niets meer’, vertelt hij. ‘Ik was zo kortademig, met daarbij alle verschijnselen waarover je ook in het nieuws hoorde. Het heeft ongeveer twee jaar geduurd voordat ik weer enigszins opknapte.’ 

'Uiteindelijk werd in goed overleg met mijn werkgever mijn arbeidscontract beëindigd via een afvloeiingsregeling. Wat volgde was een periode van herstel en bezinning. Ik wilde zo snel mogelijk weer aan de slag, maar dan wel met werk dat echt bij me paste. Via  UWV volgde ik trainingen die me hielpen mezelf opnieuw te ontdekken. Zo waren competentietests heel waardevol. Je leert veel over jezelf – waar je sterk in bent, maar ook wat minder goed gaat. Dat laatste is ook erg belangrijk.’

Op de bonnefooi  

Door een kennis die handfietsen maakt, raakte Olaf geïnteresseerd in de wereld van hulpmiddelen. ‘Die kennis tegen mij: "Hé Olaf, dit werk zou helemaal geknipt voor je zijn." En hij had gelijk, het leek me ontzettend leuk. Mijn oog viel op het bedrijf Kersten Hulpmiddelen in Goor, een bedrijf dat hulpmiddelen maakt. Van op maat gemaakte rolstoelen tot rollators en zorgbedden. Ik besloot daar gewoon eens binnen te lopen.'

'Omdat iedereen alles digitaal doet, maakt de ouderwetse manier juist weer indruk'

'Die spontane kennismaking maakte indruk. Iedereen doet tegenwoordig alles digitaal, en daarom wordt de ouderwetse manier juist weer bijzonder! Ik ben eerlijk geweest. Ik zei meteen: dit en dit heb ik gedaan, en ik heb long covid gehad. Maar ik ben er weer klaar voor, al moet ik nog wel kijken hoe ik mijn energie goed kan managen.'

Op dat moment had Kersten geen vacature, maar een week later viel de toenmalige Logistiek medewerker advies langdurig uit. ‘Toen hebben ze me gebeld. Dat deden ze omdat ze me hadden meegemaakt, me hadden gezien en met me hadden gepraat. Voor hen was dat heel belangrijk, zo konden ze voelen wat voor persoon ze in huis zouden halen.’

Leeftijd als troef, niet als obstakel

Olaf ondervond weinig hinder van zijn leeftijd in zijn nieuwe baan, eerder het tegendeel. ‘Mensen van 50-plus kennen zichzelf goed. Ze weten waar ze sterk in zijn en wat ze minder goed kunnen. Die levenservaring is waardevol.’ In zijn huidige functie merkt hij dagelijks hoe zijn sociale competenties, empathie en geduld van pas komen.

‘Als ik bij mensen kom om een hulpmiddel te bezorgen, merk ik al bij de voordeur hoe de situatie is. Soms moet ik spullen ophalen omdat mensen zijn overleden. Dan moet je goed aanvoelen hoe je je op moet stellen. En als iemand voor het eerst een scootmobiel krijgt en nerveus is, zeg ik: "ik begrijp dat het spannend is, maar we doen het samen en nemen alle tijd." Die rust waarderen klanten enorm. Zoiets leer je niet uit een boekje, dat leer je door ervaring.’

UWV als springplank

UWV speelde een cruciale rol in Olafs overgang. ‘Ik heb meteen gezegd: ik wil alle trainingen doen die jullie me kunnen aanbieden. Ik leerde bijvoorbeeld praktische sollicitatievaardigheden: als je 25 jaar hetzelfde werk hebt gedaan, verleer je het solliciteren. Maar ik deed vooral ook zelfinzicht op. Door die trainingen ontdek je wat je écht wilt en kunt.’

Vandaag de dag haalt Olaf veel voldoening uit zijn werk. ‘Alle competenties die uit die tests van het UWV naar voren kwamen, kan ik hier kwijt. Het sociale aspect, administratie, technische interesse: alles komt samen.’ En over zijn toekomst is hij optimistisch: ‘Ik zie mogelijkheden om Kersten naar buiten toe nog beter te presenteren. En misschien kan ik daar ook trainingen in gaan geven.’