Na een burn-out keerde Frank terug in het vak waar zijn hart ligt

‘Ik begon mijn loopbaan op 14-jarige leeftijd als slager in een Haagse slagerij. Later werkte ik me op tot de salesafdeling van een groot importbedrijf voor vlees uit Zuid-Amerika. Daar was ik jarenlang internationaal vertegenwoordiger. Dankzij mijn werk zag ik de halve wereld: Brazilië, Argentinië, Canada. Ik vloog businessclass en sliep in de mooiste hotels.’

Met de poten in de klei

‘Maar dat bedrijf ging fuseren, waardoor de werkwijze zou veranderen; veel beeldschermen, de hele dag mensen bellen en appen, snelle jongens in snelle pakken. Ik dacht bij mezelf: dat wil ik niet. Ik ben een ouderwetse vertegenwoordiger, iemand die met de poten in de klei wil staan. Ik ga liever voor de deur van een nieuwe klant liggen en ga pas weg als ik binnen ben. Daarom nam ik ontslag.’

‘Na een aantal jaren rondzwerven in de sector, kwam ik terecht bij een vleesbedrijf in Zaltbommel. De targets lagen hoog, en ik kon eigenlijk niet achter hun product staan – de kwaliteit was erg laag. Bovendien boterde het niet tussen de eigenaren, en uiteindelijk ging het bedrijf failliet. Van dat proces heb ik best wel last gehad. Ik meldde me ziek en zo kwam ik op mijn 62ste thuis te zitten.’

‘Het voelde alsof ik op een schip zat zonder kapitein’

Burn-out

‘Na mijn ziekmelding kreeg ik van de bedrijfsarts te horen dat ik een burn-out had. Dat kwam hard aan, maar was ergens ook geen verrassing. Ik sliep slecht, trok me steeds verder terug, was onrustig en werd snel boos. Het voelde alsof ik op een schip zat zonder kapitein. Ik heb anderhalf jaar thuis gezeten.’

‘De laatste maanden begon het te knagen: ik vroeg me steeds vaker af of ik dit nog wel wilde. Ik ben een straatschoffie uit Den Haag, heb alles meegemaakt, en moet nog anderhalf jaar. Toen kwam Mirjam, arbeidsdeskundige bij UWV, om de hoek zeilen. Ze zei: “Van UWV móét je niets. Je mag.” Dat was een hele geruststelling. Voor het eerst voelde ik geen druk meer.’

Engeltje op mijn schouder

‘Mirjam voelde als een engeltje op mijn schouder. We hadden meteen een klik, en ik kon mijn verhaal bij haar kwijt. Gaandeweg ontdekte ik ook dat ik nog veel niet had verwerkt, zoals mijn scheiding. Ze belde me om de twee weken. Echt fantastisch.’

‘Als je zo lang thuiszit, ga je aan jezelf twijfelen, en denken: ik heb veel niet goed gedaan. Dan ga je jezelf ook nog eens straf opleggen. Door Mirjam kreeg ik weer zelfvertrouwen. Zij wees me op de mogelijkheid om met een coach te praten. Tijdens die gesprekken besefte ik dat ik m’n ballen weer bijeen moest rapen. De coach en ik keken naar vrijwilligerswerk, maar al vrij snel wist ik dat ik terug het vlees in wilde. Daar ligt mijn kracht.’ 

‘Best bijzonder, dat iemand nog een kerel van 65 jaar aanneemt’

Een topproduct

‘Via via hoorde ik over een vleesbedrijf in Waddinxveen. Daar heb ik gewoon maar naartoe gebeld, en mijn verhaal verteld. Ik had gelijk een klik met de eigenaar, een fantastische vent. Hij vroeg me of ik hier niet 20 uur per week wilde werken. Best bijzonder, dat iemand nog een kerel van 65 jaar aanneemt.’ 

‘Nu ben ik vertegenwoordiger voor de Nederlandse markt en een klein deel van België. Het gebied is dus een stuk kleiner dan wat ik eerst deed. Ik zoek naar nieuwe klanten en haal oude relaties weer op. Dit doe ik allemaal op mijn eigen, ouderwetse manier. En ik sta volledig achter de kwaliteit van het vlees, wij verkopen een topproduct.’

‘Al in de eerste week merkte ik dat ik vrolijker werd, blijer, en ik voelde me niet meer zo alleen. Ze geven me veel vrijheid, en binnen een paar maanden tijd heb ik behoorlijk wat nieuwe klanten binnengehaald. Sinds deze maand werk ik zelfs weer 40 uur. Dit heeft mijn mentale gezondheid met 100% verbeterd, echt. Geloof mij maar: thuiszitten is een paar maanden leuk, maar daarna wordt het naar. Als ik op vrijdag na een week werken weer thuis ben, ben ik moe, maar vooral voldaan. En dat is heel waardevol.’