Column Nadia: ‘Een rollende baas zie je niet zo vaak’

Nadia van den Heuvel (40) is fanspastisch zoals ze het zelf noemt. Ze is eigenaar van designbureau Ictoria, een bedrijf waar mensen met een beperking zich kunnen ontwikkelen en door kunnen stromen naar andere bedrijven. In deze bijdrage vertelt Nadia over de avonturen die ze beleeft met haar collega’s.

Af en toe krijg ik nog steeds de vraag of ik niet liever ‘gewoon’ had willen zijn. Zelf weet ik niet zo goed wat dan de definitie is van ‘gewoon’. ‘Gewoon’ gezond? ‘Gewoon’ slank of wat ‘gewoon’ doorgaans is?

Eerlijk gezegd ben ik gewoon Nadia. En daar ben ik over het algemeen genomen best tevreden mee. Zeker, mijn verhoogde spierspanning (lees spasme) in onder andere mijn benen heeft ervoor gezorgd dat ik een behoorlijk inspannend leven achter me heb liggen. Maar ook zeker voor me. Nu denken sommige mensen vast: ja maar, jij bent succesvol, jij hebt een bedrijf met natuurlijk veel omzet. Ik kan je vertellen dat dat laatste reuze meevalt. Maar wat we wel hebben met Ictoria is bijzonder veel pret.

Onlangs ging ik met drie van mijn jonge collega’s naar een beurs voor grafische vormgeving. Ik neem je graag mee hoe zo’n beursdagje verloopt. Ik met mijn 40 jaar in mijn gewrapte rolstoel (of zoals mijn vriendinnen hem ook nog weleens noemen: mijn midlifecrisis bolide) samen met mijn collega’s Jennifer, Janne en Maud op pad.

Jennifer is superslank, harstikke knap en de maten van een model. De hele wereld ziet het behalve zij. Dat maakt haar ook zo leuk. Onze Janne, die al een paar jaar bij ons is, heeft zonder meer bijgedragen aan de professionele groei van Ictoria. Dan is er onze Maud. Ze is de nieuwste collega van de drie. Maud is gedreven, gepassioneerd en heeft een groot talent voor illustreren. Daarnaast is ze ook een tikkeltje ondeugend. Ze flapt er van alles uit.

Natuurlijk had de jonge verkoper geen kwade bedoelingen. Hij wist gewoon niet beter.

Stel je voor: drie jonge meiden en een oude taart samen naar een beurs. Twee blondjes, een lange Lies en een wheelie. Dat zorgt voor veel bekijks. Bij de eerste stand hebben we meteen beet. Een jonge man staat een beetje ongemakkelijk te dralen. Ik zie hem denken, van zijn moeder heeft hij mogelijk geleerd om ook tegen mensen in een rolstoel te praten. Hij: ‘Goh wat leuk! Een dagje uit. Voor welk bedrijf werken jullie?’ De dames verzamelen zich razendsnel rond mijn rolstoel, slaan de armen over elkaar en een van hen neemt het woord: ‘Wij werken voor haar.’ Tja, dat had deze jongeman niet zien aankomen!

Natuurlijk had de jonge verkoper geen kwade bedoelingen. Hij wist gewoon niet beter. Hij kreeg alle kleuren rood op zijn gezicht en daarna hebben wij ontzettend gelachen. Een rollende baas zie je niet zo vaak. Maar bij Ictoria went zoiets snel en is dat inmiddels heel gewoon.

Lees haar eerdere column.