‘Mijn eetstoornis begon al in mijn pubertijd’, vertelt Sjoerd. ‘Ik had wat overgewicht en begon daarom met diëten. Mijn eetpatroon werd steeds krampachtiger en ik wilde alleen nog maar super gezond eten. Aan iemand mijn problemen vertellen durfde ik niet, want ik schaamde me er enorm voor. Een jongen met een eetstoornis? Dat was helemaal niet ‘een ding’.
Als je leven tot stilstand komt
‘Toen ik begon met studeren ging het een tijdje beter, maar daarna viel ik in een gat. Ik startte meerdere studies, maar liep telkens tegen dezelfde problemen aan. Ik heb weleens hulp gezocht binnen de gewone zorg, maar die hulp was niet geschikt voor mijn dieperliggende mentale problematiek. Ik vertelde steeds minder vaak aan mensen hoe het echt met me ging en probeerde onder al mijn verplichtingen uit te komen. Uiteindelijk kwam ik thuis te zitten en dat heeft bijna drie jaar geduurd.’
‘Als je leven tot stilstand komt voelt dat eerst even heel bevrijdend, want de verplichtingen vallen weg. Maar daarna komt de schaamte. Mensen vragen aan je hoe het gaat en wat je doet en daar heb je geen antwoord op. Die sociale druk triggerde mijn eetstoornis en depressie meer en meer. Ik durfde zelfs mijn ouders niet te vertellen dat het zo slecht ging. Ik woonde op mezelf, dus dan kan je best veel verbloemen.’
De eerste stap naar hulp
‘Mijn ommekeer kwam toen ik de documentaire Emma wil leven keek. Die gaat over een meisje met anorexia en haar strijd tot de dood. Het opende mijn ogen en diezelfde avond heb ik me aangemeld bij een instantie die gespecialiseerd is in eetstoornissen, Human Concern. Daar ben ik geholpen door specialisten en ervaringsdeskundigen, maar ik ben ook met mezelf aan de slag gegaan. Openstaan voor hulp is echt de eerste stap naar verbetering.’
De gouden tip: Een participatiebaan
‘Toen het beter met mij ging kon ik weer nadenken over werk. Via UWV ben ik met een jobcoach aan de slag gegaan. Hij raadde mij aan om te solliciteren op participatiebanen. Dat zijn banen voor mensen met een arbeidsbeperking. Dat bleek voor mij een gouden tip! Zo kwam ik aan mijn vorige baan en ook mijn huidige baan bij NS.’
Een A4'tje over mezelf
‘Ik ging aan de slag als secretaris bij NS, dat houdt in dat ik de oren en ogen van de projectleider ben. Op mijn eerste werkdag nam ik een A4’tje mee. Daarop schreef ik wie ik ben en in welke situatie ik zat. Ik dacht: “Nu weten ze direct het echte verhaal”. Mijn collega’s gingen er supergoed mee om, ze behandelen me niet anders dan een ander. Ik heb geleerd dat je kwetsbaar opstellen je meer brengt dan de stoere bink uithangen. Toch blijft het wel spannend, want mentale problemen zijn nooit direct helemaal weg. Maar ik ga de toekomst positief tegemoet. Mijn doel is om hierna een reguliere baan te krijgen en door te groeien binnen het bedrijf.’
Weten waar jouw baankansen liggen?
Solliciteer net als Sjoerd op participatiebanen.
Raadpleeg voor de laatste informatie rondom wet- en regelgeving altijd www.uwv.nl
