Lian geeft haar leven zin met kunst die verbindt

Nadat Lian jaren in de kinder- en jeugdzorg en als bandagist -een specialist die hulpmiddelen voor blessures maakt- werkte, wordt ze op een dag ziek. Ze moet onder het mes voor een buikoperatie, maar deze eindigt in een medische misser. Er volgen nog een stuk of 14 operaties, maar Lian’s darmen zijn niet meer te redden. ‘Mijn darmen zagen er volgens een arts uit als een ‘lappendeken’. Hierdoor had ik een poosje een stoma en kon ik alleen sapjes drinken. Nu kan ik weer wat meer eten, maar mijn darmen kunnen zich zomaar afsluiten. Dan krijg ik ontzettende krampen en kan ik niets meer. Dat vraagt om veel aanpassingen in mijn leven. Ik zit eigenlijk thuis opgesloten door mijn eigen lichaam.’

Volledig arbeidsongeschikt voor eigen bestwil

Toen Lian’s lichaam steeds tegensputterde, probeerde ze nog wel een tijd door te werken. ‘Ik volgde een opleiding waarin ik alles over bloedvaten leerde. Ik werd orthopedisch bandagist. Dan meet je steunkousen aan bij mensen. Bij cliënten kreeg ik soms een aanval van krampen. Het zweet brak me dan uit. Cliënten zeiden: ‘Wil je niet even op bed gaan liggen?’ Echt een omgekeerde wereld.’ Uiteindelijk nam een arbeidsdeskundige van UWV een beslissing voor haar. 'Ze zei: ‘Ik moet je in bescherming nemen’. Ik werd volledig arbeidsongeschikt verklaard en kwam in de WIA terecht. Dat was niet fijn. Maar door zo op de rem te trappen, ben ik wel ontzettend geholpen.’

Een nieuw kunstproject om contacten te leggen

'Mijn lichaam werkt niet meer zo goed, maar mijn hoofd doet dat zeker wel. Ik ben altijd creatief geweest. Toen ik nog werkte, volgde ik ook al allerlei kunstcursussen. Nu ik arbeidsongeschikt ben, kan ik in mijn atelier achterin de tuin aan projecten werken. Ik doe er meestal lang over, want ik moet vaak rusten. Ik ben me ook verder gaan verdiepen in allerlei soorten materialen. Van cement tot bloem of lijm; ik recycle veel in mijn kunst. Ik verdien er dan geen geld mee, maar creatief bezig zijn is wel een fijne dagbesteding.’

Haar creatieve brein blijkt ook mensen te verbinden. 'Met een nieuw kunstproject wilde ik contacten leggen in Almere, waar ik een tijdje geleden naartoe verhuisde. Zo kon ik inwoners van Almere samenbrengen. Het moest een project zijn dat ik thuis kon doen en waar ik met anderen aan kon werken. Ik nodigde geïnteresseerden in mijn atelier uit of werkte samen met ze op plaatsen waar ik exposeerde. Het resultaat is een mozaïek dat uit 25 panelen bestaat. Op elke plaats zitten gekleide bloemblaadjes, die ik samen met anderen maakte met houtzaagsel van Almeerse bomen. Het is een kunstwerk dat Almere typeert. Ik heb ermee geëxposeerd op de Floriade, de Keukenhof en in het Flower Art Museum. Door samen aan de blaadjes te werken, gaf ik ook anderen een podium.

Zoeken naar zingeving

Lian heeft de smaak van het exposeren te pakken. Zo maakte ze ook een vierluik van bijna 6 meter breed waarop de Oostvaardersplassen in alle jaargetijden te zien zijn.  ‘Het mozaïek en het vierluik waren grote projecten, dus ik stelde mezelf haalbare doelen. Zo’n planning helpt ook als je niet werkt. Anders voel je je snel doelloos. Ik probeer er het beste van te maken. Verbinding zoeken is heel belangrijk. Zo sloot ik me ook aan bij verschillende kunstenaarsverenigingen om het exposeren in Flevoland van de grond te krijgen.’

Van andere mensen in de WIA hoort Lian vaak dat ze het lastig vinden niet meer mee te draaien in de maatschappij. ‘Dat is ook vervelend’, zegt Lian. ‘Tegen die mensen wil ik zeggen: zoek naar iets waar je energie van krijgt. Dat kan iets creatiefs zijn, zoals kunst maken of verhalen schrijven. Of iets heel anders. Als het maar zin geeft aan je bestaan.’