Benjamin is slechtziend én getalenteerd fietsenmaker

Benjamin was altijd al handig. Vroeger deed hij een opleiding tot timmerman. Zelfs nadat hij slechtziend werd, wilde hij iets met zijn handen blijven doen. ‘Ik en computers, dat gaat niet samen. Daar heb ik het geduld niet voor. Als ik een fiets maak, doe ik soms ook iets waar ik het geduld niet voor heb. Maar op de een of andere manier lukt dát toch wel. Met mijn handen werken doe ik al m’n hele leven. Het helpt me ook dat ik ooit wel heb kunnen zien. Ik weet hoe een fiets eruitziet en in elkaar zit. Uiteindelijk behaalde ik mijn opleiding fietstechniek bij het REA-college van Bartiméus; deze organisatie is er voor mensen met een visuele beperking.’

Noodgedwongen stoppen met werken

Bij zijn 1e baan als fietsenmaker werd het reizen Benjamin te veel. ‘Uiteindelijk kreeg ik elke maand last van een epileptisch aanval. Ik moest stoppen. Daarna had ik een moeilijke periode. Tijdens sollicitaties merkte ik dat mensen dachten dat je als slechtziende niets kan. Ik kreeg geen kans om mezelf te bewijzen. Daar word je zelfvertrouwen niet beter van.’

Van thuiszitten naar Werkfit-traject

Benjamin zat slecht in zijn vel en klopte aan bij de huisarts. Die verwees hem door naar Visio, een organisatie die mensen met een visuele beperking informeert en ondersteunt. Met hulp van UWV startte hij daar met het Werkfit-traject. Zo kwam hij bij zijn huidige jobcoach Femke terecht. Zij vertelt: ‘Ik wilde extra voorzichtig zijn omdat Benjamin ook negatieve ervaringen heeft gehad bij zijn vorige werkgever, die zelfs tot zijn aanvallen leidden. Daardoor was de wereld van fietsen maken voor hem nog erg beladen. Maar het vak bleef lonken. Toen kwam hij zelf met de Algemene Fiets Afhandel Centrale (AFAC ).’

‘Bij AFAC word er tenminste in mogelijkheden gedacht’

Weer onderdeel van de maatschappij

Benjamin ging op gesprek bij AFAC. Beide partijen voelden meteen een klik en hij werd aangenomen. Maar om op zijn werk te komen, moet hij gebracht worden. Benjamin: ‘Ik kan de route wel leren en met de stok lopen. Maar dat geeft stress en vermoeidheid. Dan begin ik doodop aan de dag. Gelukkig werd er via UWV een taxi-voorziening geregeld. Ik vind het heel fijn dat ik daardoor dit werk kan blijven doen. Ik maak weer onderdeel uit van de maatschappij en ben onder de mensen. Onderling maken ik en collega’s flauwe grappen. En er wordt naar me geluisterd. Bij AFAC word er tenminste in mogelijkheden gedacht.’

Jobcoach voor en tijdens werk

Benjamin had veel aan de begeleiding van zijn jobcoach. ‘Ik raad iedereen in zo’n situatie aan om positief te blijven en begeleiding van UWV in te schakelen bij het zoeken naar werk. Zij kunnen bedrijven helpen inzicht te krijgen in het omgaan met mensen met een beperking.’ Jobcoach Femke ondersteunt hem nog steeds. Bijvoorbeeld met het bewaken van zijn grenzen. ‘Hij kan veel aan, maar als de emmer vol is, dan is het klaar. Dan wordt hij kortaf’, vertelt Femke. ‘Ik coach Benjamin maar 3 procent van zijn uren, dat is het laagste percentage. Ik ben er als jobcoach ook als zijn werkgever vragen heeft. Ik kom wanneer het nodig is, maar ik hoor alleen maar positieve verhalen over Benjamin.’

Liefde voor het vak

Gelukkig is Benjamin weer terug in de fietsenbranche. Hij heeft talent, merken zijn collega’s. Zij zien dat hij precies weet wat er mis is met een fiets. Hij repareert ze in een handomdraai. Benjamin: ‘Soms vind ik het lastig om hulp te vragen vanwege mijn beperking. Dat stel ik dan uit, terwijl collega’s meteen voor me klaarstaan. Ik hoop dat ik dit werk nog jaren kan doen. Een band of ketting vervangen, de spatborden, ik vind alles leuk. Het is iedere keer weer een uitdaging.’