Een dwarslaesie en toch kan Menno met een aangepaste bus zijn werk doen

Menno is met zijn vrienden op skivakantie in Oostenrijk als hij de controle verliest tijdens een afdaling. Met een vrije val belandt hij buiten de piste. In 1 klap staat zijn leven op z’n kop. Er volgen operaties en maandenlange revalidatie. ‘Ik geloof in de maakbaarheid van het leven en in de wetenschap. Het is 2024. Het zal niet lang meer duren voordat de wetenschap een incomplete dwarslaesie kan herstellen.’ Menno volgt wereldwijd alle onderzoeken naar zenuwaandoeningen op de voet. Alles wat hij zelf kan doen voor een zo volledig mogelijk herstel: daar gaat hij voor de volle 100 procent voor.

‘Remmen en gas geven met mijn handen’

Al tijdens zijn revalidatie zoekt Menno naar oplossingen waarmee hij zijn mobiliteit enigszins terugkrijgt. ‘Mijn benen doen het niet, dus hoe ga ik autorijden?’ Hij kwam uit op een aangepaste bus met handbediening. ‘Remmen en gas geven doe ik met m’n handen. Ook heeft de bus genoeg ruimte om makkelijk een rolstoel of rollator mee te nemen. UWV hielp me met deze voorziening. Ook ben ik met een arbeidsdeskundige van UWV in contact gebracht voor mijn terugkeer naar werk. Zij voelt in zekere zin wel als een coach. En ze reageert altijd zo snel op al mijn mailtjes en berichtjes. Dat doet de behandelaar van mijn declaraties ook. Echt briljant.’

Werken combineren met herstellen

Er volgt een maandenlange revalidatie met zittend bureauwerk. Dit gaat zo goed, waarna Menno zijn baan weer oppakt als accountmanager bij HockeyWerkt en Job Invest; deze bedrijven koppelen onder andere hockeyclubs en trainers aan elkaar. ‘Herstellen is mijn grootste prioriteit. Dat vond ik tijdens mijn terugkeer naar werk wel lastig te combineren. Ik was best dwangmatig bezig met fysiotherapie en mijn oefeningen doen. Als ik achter mijn bureau zat, werd ik onrustig. Zitten doet natuurlijk niets voor mijn herstel. Op de dagen dat ik ’s ochtends eerst fysiotherapie heb, zit ik veel meer ontspannen op werk. Dan heb ik al aan mijn gezondheid gewerkt. Collega’s zijn behulpzaam en bieden aan om koffie voor me te halen. Hartstikke lief natuurlijk, maar ik denk dan: het is 15 meter naar het koffiezetapparaat, zo win ik toch weer 30 meter.’

'Wat je ook nodig hebt, er is altijd een manier te vinden'

Nieuwe kant van Nederland

‘Ik zie nu echt de mooie kant van Nederland. Ik krijg de hele dag door het allerbeste van de ander te zien. Ga maar eens na: als jij een jongen van 28 jaar ziet worstelen met een rollator, dan schiet je toch ook meteen te hulp? Sinds mijn ongeluk leerde ik ook de zorg in Nederland kennen. Ik ben me zo bewust van de hulp die ik krijg van de zorgverzekering, de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) en UWV. Daar ben ik heel dankbaar voor. Het feit dat ik elke dag naar fysiotherapie kan, dat mijn salaris voor een groot deel wordt doorbetaald en dat mijn werkgever alle verantwoordelijkheid neemt. Het is allemaal zo goed geregeld. We hebben niets te klagen in Nederland.’

Een positieve houding is tekenend voor Menno. ‘Ik treur iedere dag 10 minuten. Dat mag er zijn. Maar langer dan dat heeft geen zin. Als je 1 uur kritisch gaat denken dan kost dat je vooral veel energie. Negatieve energie is net zo zwaar als positieve energie. Dus kan je maar beter positief nadenken. Er zijn duizenden oplossingen. In mijn situatie helpt UWV me. En voor iemand anders is dat misschien wel de gemeente, de WMO of een zorgverzekeraar. Of crowdfunding of je familie. Wat je ook nodig hebt, er is altijd een manier te vinden. Het is wel een hele lange weg met al die zorgtrajecten. Maar als je niet stopt met zoeken, dan weet ik zeker dat je een oplossing vindt.’