April staat als kandidaat-Kamerlid voor gelijkwaardigheid

Weinig mensen met een beperking in de politiek

‘Er zitten weinig mensen met een chronische ziekte of beperking in de Nederlandse politiek. Dat klopt niet, vind ik. Dat wil ik veranderen. Het is ook 1 van de redenen waarom ik dacht: ik ga me kandidaat stellen.’ April ziet om zich heen hoe mensen met een beperking vaak onbedoeld worden buitengesloten. ‘Dat hebben mensen vaak niet in de gaten, maar ik weet hoe dat is. En ik wil daar verandering in brengen.’

‘Ik moest maar leren accepteren dat ‘dit is wat het is’. Maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde méér’

Een hobbelige weg naar de politiek

Dat April ooit de politiek in zou gaan, had ze nooit verwacht: ‘Ja, er werd vroeger wel eens gegrapt of de politiek met mijn vlotte babbel niets voor mij was. Maar dat nam ik nooit serieus. De weg hiernaartoe was ook heel hobbelig. Ik had veel lichamelijke en geestelijke uitdagingen. Zo moest ik op mijn18e tekenen bij het vinkje ‘volledig arbeidsongeschikt’.  En ben ik telkens klein gehouden in de dingen die ik wilde doen. ‘Ik moest maar naar een psycholoog’, zeiden mensen. , ‘Om te leren accepteren dat ‘dit is wat het is’. Maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde méér.’

Eerlijkheid van de arbeidsdeskundige

‘Ik wilde graag een theateropleiding doen. Daarom knokte ik om het geld bij elkaar te krijgen om die opleiding te kunnen volgen. UWV hielp me ook met een vervoer naar school. Maar het échte kantelpunt kwam toen ik een arbeidsdeskundige kreeg die tegen me zei: ‘Ik geloof in jou en ik ga mijn best voor je doen. En ik verwacht van jou dat je eerlijk bent. Dat je het óók zegt als het even minder gaat.’ 

Angst om te werken met een beperking

‘Die samenwerking met de arbeidsdeskundige, was voor mij een ommekeer. Ik weet dat mensen het soms niet aandurven om te gaan werken. Vaak omdat ze bang zijn om zonder uitkering direct in de problemen te komen, bijvoorbeeld als ze een terugval krijgen. Dus het idee dat er dingen mochten mislukken, hielp mij echt.’

Een eigen bedrijf vanuit de Wajong

‘Ik kreeg toen hulp van UWV bij het opzetten van mijn eigen bedrijf. In die tijd gaf ik al lezingen en workshops. Ik werd toen zelfstandig spreker en dagvoorzitter. Om daarvoor het land door te kunnen reizen, kreeg ik via UWV ook een eigen rolstoelbus in bruikleen . In het eerste jaar had ik al zoveel omzet, dat ik het jaar daarna uit de Wajong kon.’

Groeien door wilskracht 

‘Door die hulp ben ik in mezelf gaan geloven. Mijn levensmotto is dan ook geworden: ‘kracht komt niet voort uit fysieke vermogens, ze komt voort uit een ontembare wil’. Net zoals Mahatma Gandhi eens zei. Mijn theateropleiding was daarin ook heel belangrijk. Daar ben ik als persoon gegroeid. Zij vertelden mij daar: Als een opdracht jou niet lukt door je beperking, dan zoek je zelf een oplossing om het doel van die opdracht alsnog in te vullen.’ Dus ik kreeg geen aparte behandeling en had ik geen excuses om me achter te verschuilen. Toen ben ik er helemaal voor gegaan.’

Het verschil maken als politicus

‘Die wilskracht gebruik ik nu ook in mijn politieke carrière. Ik ben in de loop der jaren de politiek ingerold, letterlijk in mijn geval,’ vertelt April grappend. ‘Door telkens weer mijn mening te laten horen, is mijn talent voor de politiek gegroeid en opgevallen. En ik zie nu dat ik een verschil kan maken. Mijn collega’s begrijpen bijvoorbeeld al beter hoe het is om te leven en werken in een rolstoel. Ze zien nu zelf hoe ontoegankelijk sommige gebouwen voor mij zijn. Hun ogen gaan open en ze willen hier iets tegen doen. 

Een inspiratiebron voor anderen

Ik merk dat ik nu een inspiratie voor anderen kan zijn. Laatst mailde een jonge vrouw in een rolstoel mij dat ze in de toekomst graag ook deze stap in de politiek hoopt te zetten. Dat vind ik echt gaaf. En wat mij erg raakte, was iemand die op social media een foto met mij samen postte en zei: ‘Het is bijzonder eindelijk iemand zoals jezelf in de politiek te zien.’

‘Dus winkels en horeca: je moet er met je rolstoel of rollator gewoon in kunnen. Ik vind dat gelijkwaardigheid de norm moet worden’

Geen gescheiden werelden 

‘Ik wil opkomen voor mensen die moeten knokken in deze samenleving. Bijvoorbeeld vanwege een beperking, of vanwege armoede of schulden. Ik sta natuurlijk niet in andermans schoenen, maar ik weet hoe het is om te moeten knokken en om afhankelijk te zijn. Ik zet me in voor een samenleving waarin iedereen op een gelijkwaardige manier mee kan doen. Dus winkels en horeca: je moet er met je rolstoel of rollator gewoon in kunnen. Ik vind dat gelijkwaardigheid de norm moet worden.’