Twan: ‘Ik wilde van mijn Wajong af, omdat ik net zoals iedereen wilde zijn’

Wens

Twan heeft ADHD en is dyslectisch, waardoor hij al op jonge leeftijd in de Wajong kwam. Hij ging aan de slag bij een akkerbouwbedrijf, waar hij als enige werknemer alle denkbare taken uitvoerde. ‘Vegen, machines repareren, sjouwwerk’, somt Twan op. Maar na ruim tien jaar wilde hij iets anders. ‘Ik wilde opslag, zodat ik een huisje zou kunnen kopen. En ik wilde van mijn Wajong-uitkering af, omdat ik net zoals iedereen wilde zijn. Het is toch een soort stempel dat op je zit geplakt. Dat heb ik allemaal tegen de boer gezegd, maar hij nam mijn wens niet heel serieus. Hij lachte mijn woorden weg en dacht: die Twan gaat hier toch nooit weg. Ik heb lang gewacht, maar er veranderde uiteindelijk helemaal niets. Dat vond ik niet zo prettig. Ik heb altijd hard gewerkt bij het akkerbouwbedrijf. Daar wil je waardering voor krijgen. In woorden, maar ook in geld. Ik wist alleen niet hoe ik dat in mijn eentje voor elkaar moest krijgen.’

Weg

De ouders van Twan zagen dat hij ergens mee worstelde. Het liep niet meer op zijn werk. ‘Samen met mijn ouders heb ik wat vacaturewebsites bekeken’, vertelt Twan. ‘Zo kwamen we terecht bij Anouk. Zij is jobcoach, dus ik hoopte dat zij me kon helpen om uit de Wajong te komen.’ Anouk hielp Twan door vooral veel met hem te praten. Samen, maar ook met de ouders van Twan erbij. ‘Eerst hebben we goed gekeken naar mijn wensen en behoeftes: wat wil ik op het gebied van werk? Daarna hebben we samen  bepaald wat er nodig was om die doelen te bereiken.’ ‘Twan werkte al heel lang op de boerderij’, vertelt Anouk. ‘Daardoor vond hij het lastig om andere mogelijkheden te zien. We zijn teruggegaan naar de basis om te ontdekken wat hij écht leuk vindt. Waar werd je als kind blij van? Wat maakt je vrolijk? Waar ligt je passie? Toen dat duidelijk was, hebben we lijntjes uitgezet. Binnen zijn eigen netwerk, binnen mijn netwerk. Zo kwamen we terecht bij een vacature die bij hem paste.’

Werkelijkheid

Twan bleek het gelukkigst te worden van werken met zijn handen. Daar wilde hij zich in ontwikkelen. Dat is gelukt, want hij heeft inmiddels al bijna een jaar een baan bij een asfaltfreesbedrijf. Die baan heeft Twan zelfstandig, via zijn eigen netwerk, gevonden. ‘Ik kon in vaste dienst komen tegen een volwaardig salaris’, vertelt Twan. ‘De Wajong was daardoor niet meer nodig. Mijn huidige baas zei: “Vertrouw op jezelf, je kunt het.” Iedereen is aardig en mijn werk is afwisselend. Het voelt als een stap in de goede richting van het leven.’ Een stap die iedereen volgens Anouk kan maken. ‘Wat belangrijk is, is dat je de juiste mensen om je heen verzamelt. Twan en ik hebben een goede klik, waardoor hij zich openstelde voor mij. Daardoor konden we echt de diepte ingaan. Vraag je af waar je echt blij van wordt. En probeer iemand te vinden die je kan helpen om dat te bereiken. Geef niet te snel op en probeer eens op een andere manier te denken. Als iets nu nog niet lukt, wil dat niet zeggen dat het in de toekomst niet gebeurt.’