Simone heeft een zware depressie: 'Ik zou ook wel eens écht gelukkig in slaap willen vallen’

‘Als kind moet ik gelukkig zijn geweest, tenminste, dat zeggen mijn ouders. Op mijn twaalfde kreeg ik last van zware depressies, al werden die stemmingswisseleen vooral aan de pubertijd geweten. Toen ik op mijn vijftiende mijn eerste zelfmoordpoging ondernam, wist mijn omgeving dat er meer aan de hand was.

De suïcidaliteit is altijd gebleven. Er is geen jaar gepasseerd dat ik niet op de eerste hulp belandde - tot een paar jaar geleden. Ik heb nu met mijn ouders en huisarts afgesproken dat ik geen wanhoopsdaden meer onderneem. Als ik toch de onweerstaanbare drang krijg, zoek ik contact met hen. Dat werkt tot nu toe goed.’

Open mijn verhaal vertellen

‘Ik moet nog altijd de behoefte onderdrukken mezelf niet te verminken. Scheermesjes, een keukenmes, een schuurspons onder de douche…. Het zit in me. Je wordt er creatief in, steeds handiger. Niet op je armen, want dan vraagt iedereen zich af waarom je in de zomer met lange mouwen loopt. Dan worden het dus de bovenbenen. In het ziekenhuis deelde ik met lotgenoten tips. Hoe kun je je zelf ongezien voor anderen verminken. Als ik werd opgenomen mocht ik mijn nagels niet knippen want een schaartje, dat bracht me alleen maar op ideeën. Dus heb ik met een kartonnen vijl een keer een complete nagel weg gevijld. Je wordt er steeds handiger in.’

‘Waarom ik er zo ogenschijnlijk makkelijk over vertel? Dit is wie ik ben. Een mens met psychische aandoeningen. Vele mensen vinden het getuigen van moed dat ik mijn verhaal vertel. Tijdens lezingen. Of in mijn boek “Hoe het echt was”. Niet voor niets heb ik het als ondertitel “Hoe het echt is om te leven als een psychiatrisch patiënt.” Mijn verhaal mag worden verteld. Om anderen te helpen die in een zelfde situatie verkeren, maar er geen raad mee weten. Dat is mijn missie.’

Alles kost energie

‘Mijn werk bij UWV houdt me op de been. Ik werk 24 uur, al stond er 32 uur voor mijn baan. Maar ik heb tijdens mijn sollicitatiegesprek open kaart gespeeld. ’32 uur, dat gaat me niet lukken…’ Meteen werd er gezegd: ‘Wat kunnen we voor je doen? Wat heb je nodig?’ Heel bijzonder vond ik dat.

Bij eerdere sollicitaties in andere branches concludeerden werkgevers dat het allemaal te zwaar voor me zou zijn. Dat ik geen slechtnieuwsgesprekken zou kunnen voeren. Dat ik te kwetsbaar zou zijn. Eén van hen durfde zelfs te vragen naar mijn ziekteverzuim in een vorige functie. Met trots kon ik toen zeggen: welgeteld één dag het afgelopen jaar. Maar ik werd het niet. Ik vormde een te groot risico.

Bij UWV heb ik mijn plek gevonden. Ik ben trots dat ik nu een eigen salaris verdien en geen aanvulling uit de Wajong meer nodig heb. Natuurlijk, het zal altijd moeilijk blijven, leven met een depressie. Ook al gebruik ik medicatie. Als ik ’s ochtends wakker word, kom ik moeilijk mijn bed uit. Het gevoel van totale nutteloosheid. Waarom besta ik? Waarom zou ik naar buiten gaan en zichtbaar worden voor de wereld? Een enorm gebrek aan zin. En alles, alles kost energie. Het gevoel alsof je een marathon hebt gelopen.’ Belangrijk aan mijn werk is daarom dat het me, vaak al na een uur, energie geeft. Werk is voor mij heel waardevol.'

Hartverwarmende reacties

‘Ik houd me bij UWV vooral bezig met het Werkgelegenheidsplan van Philips, waarbij ik op zoek ga naar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. In die zin ben ik ook ervaringsdeskundige. Laatst sprak ik nog een man die eveneens leed aan depressiviteit. Dan open ik mezelf. Ik weet wat hij doormaakt. En geef hem tips voor zijn sollicitatiegesprek: toon je krachtige kant. Want die is er altijd.

Mijn directe collega’s heb ik de hoogte gebracht van mijn problematiek. Als ik een dag niet mee kan vergaderen of een afspraak kan nakomen, weten ze wat er speelt. Ik wil dat niet steeds tegen iedere individuele collega hoeven te vertellen. De reacties zijn zonder uitzondering hartverwarmend.’

Verlangen naar een normaal leven

‘Voor veel mensen is mijn situatie onvoorstelbaar. Dat komt omdat depri is uitgegroeid tot een hip woord. Iedereen, wordt er dan gezegd, is wel eens depressief. Maar dat is onvergelijkbaar. Wat voor iemand een baaldag kan zijn, is voor mij een goede dag. Het gevoel écht depressief te zijn is onbeschrijflijk.

Vaak verlang ik naar een normaal leven. Zeker, ik heb een fijne baan, een appartement, vriendinnen…  Maar elke dag sleep ik dat enorme gewicht van die loodzware depressie met me mee. Ik zou ook wel eens ’s avonds écht gelukkig in slaap willen vallen.’

WORSTEL JE MET SUÏCIDALE GEDACHTEN OF MAAK JE JE ZORGEN OM IEMAND ANDERS? PRAAT ER DAN OVER. BEL 0800-0113 OF GA NAAR WWW.113.NL. STICHTING ZELFMOORDPREVENTIE IS 24 UUR PER DAG EN ZEVEN DAGEN PER WEEK BEREIKBAAR.