‘Wat zegt u? Wat zegt u?!’

‘Wat zegt u? Kunt u het even herhalen alstublieft? Dat is één van mijn meest uitgesproken zinnen tijdens gesprekken. Dat komt omdat ik, naast mijn lichamelijke beperkingen, ook slechthorend ben. Na mijn vroeggeboorte heb ik medicijnen gekregen om te overleven. Daardoor is mijn gehoor een stuk minder. Slecht horen is soms best lastig. Vooral in ruimtes waar veel lawaai is en waar veel door elkaar wordt gepraat. Voor mij is het belangrijk dat ik tijdens een gesprek de lippen van mijn gesprekspartner kan “lezen”. Daardoor begrijp ik sneller wat er gezegd wordt. In coronatijd was dat een stuk lastiger, omdat iedereen toen een mondkapje droeg.

Dat liplezen, dat heb ik mezelf aangeleerd. Toen ik een jaar of tien was, wilden mijn ouders een keer met mij naar de Efteling. Ik zat binnen, zij waren buiten. Ik kon dus niet horen wat ze zeiden. Maar ik kon wel liplezen! En daardoor begreep ik dat ze het over de Efteling hadden. Toen ze weer binnen kwamen, vroeg ik: “Gaan we morgen naar de Efteling?” Mijn ouders waren echt verbaasd en vroegen: hoe weet je dat?” Ik zei: “Ik zag het aan jullie lippen.” De volgende dag gingen we inderdaad naar de Efteling.

Gelukkig is er tegenwoordig iets waar ik, ondanks mijn slechte gehoor, een stuk beter in ben geworden. Telefoneren! Dat was altijd enorm lastig, omdat ik mijn telefoon dan op speaker moest zetten. Gevolg: te veel ruis en minder goed het gesprek kunnen volgen. Ik dacht echt: wat is het toch frustrerend dat ik dit niet zelfstandig kan. Op een dag moest ik voor nieuwe gehoorapparaten naar de audicien. Ik vroeg of er een mogelijkheid was om zelfstandig te kunnen bellen. Gelukkig was er een oplossing: gehoorapparaten met bluetooth. Nu kan ik mijn gehoorapparaat verbinden met mijn telefoon en dan komt het gesprek rechtstreeks in mijn gehoorapparaat. Hierdoor gaat er een wereld voor me open.

“Wat zegt u?” Het zal nog regelmatig voorkomen dat ik dit moet vragen, maar gelukkig gaan de technieken op het gebied van gehoorapparaten steeds verder vooruit. Zestig jaar geleden liep men met een apparaat ter grootte van een trompet om goed te kunnen horen. Nu zijn er zelfs onzichtbare gehoorapparaten.