Martin vond met het doelgroepregister zijn perfecte baan

De rolstoel geeft vrijheid

Martin is geboren met een open rug. De prognose was dat hij op zijn 25e in een rolstoel zou zitten. ‘In het revalidatiecentrum vinden ze het nog steeds wonderlijk hoe lang ik heb gelopen. Ik liep tot ik dik in 40 was. Die rolstoel is niet mijn beperking, het is juist mijn vrijheid. Met de rolstoel kan ik namelijk bewegen. Dat ik moeilijker kon lopen, heeft me nooit tegengehouden. Vroeger was ik leiding bij de scouting. Nou, denk maar niet dat jongens van 12 jaar erop letten dat jij met een kruk loopt. En ik weet zeker dat het hun blik op beperkingen veranderde.’ 
 

Werken zonder voorzieningen 

Voor Martin was het vanzelfsprekend om gewoon mee te doen met de rest. Zo werkte hij zijn leven lang zonder hulp van een organisatie. ‘Ik stond niet in het doelgroepregister. Dat is een register dat wordt beheerd door UWV, waarin mensen staan met een arbeidsbeperking die vallen onder de banenafspraak van de Participatiewet. Iemand vertelde me ooit dat ik niet in aanmerking kwam voor het register. Dat bleek dus later niet te kloppen, maar ik had het niet eerder nodig gehad. Ik vond mijn eigen banen en verdiende mijn eigen inkomen.’ Martin werkte altijd met plezier. ‘Fluitend naar je werk gaan, dat is het allerbelangrijkste. Ik was onder andere 10 jaar treindienstleider bij de Nederlandse Spoorwegen en werkte bij de politie op de ICT-meldkamer. Helaas werd ik ziek van de wisseldiensten. Ik nam uiteindelijk ontslag. In crisistijd is dat echter geen slimme zet.’ 

Gered door de Participatiewet 

Martin kwam thuis te zitten. Voor het eerst in zijn loopbaan was hij afhankelijk van UWV en de bijstand. In de 4 jaar die volgt doet hij er alles aan om een baan te vinden, maar hij krijgt met veel teleurstellingen te maken. ‘Discriminatie is er nog steeds. Ik werd vaak uitgenodigd voor een gesprek, maar opvallend vaak zonder succes. Ik zat in een rolstoel, maar stond niet in het doelgroepregister. Dat was niet aantrekkelijk voor werkgevers: dan krijg je geen ondersteuning als werkgever, omdat ik niet viel onder de Participatiewet. In die tijd raakte ik via UWV met iemand in gesprek bij de Biga Groep, een organisatie die zich richt op het bieden van werkgelegenheid en ondersteuning aan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Zij werkte met deze wet, en ze zei dat ik wél in het doelgroepregister kon. Dat was mogelijk, omdat ik vroeger op een mytylschool zat. Dat is een school voor kinderen met een beperking. Een week later was ik ingeschreven en lagen de vacatures voor het oprapen.’

‘Mijn zus zegt altijd: als we de wereld anders inrichten, zijn er minder mensen beperkt’

Warm welkom

‘Een dag of 4 nadat ik in het doelgroepregister stond, kreeg ik bericht van de Sociale Verzekeringsbank (SVB): ik mocht op gesprek komen en werd aangenomen. Ik voelde me meteen welkom. Mijn zus zegt altijd: als we de wereld anders inrichten, zijn er minder mensen beperkt. De SVB begrijpt dat. Ik hoor er gewoon bij. Toen mijn afdeling moest verhuizen naar een andere locatie, werd ik omgeschoold tot medewerker trekkingsrecht en zo kon ik in de buurt van mijn woonplaats blijven. Het trekkingsrecht houdt in dat wij iemands persoonsgebonden budget (pgb) beheren en zorgverleners uit hun budget betalen. Dat past helemaal bij mij. Ik behoor nota bene zelf tot de doelgroep. Ik ga elke dag met plezier naar mijn werk, omdat ik iets beteken voor onze klanten en ik heb fijne collega’s. Wat wil je nog meer?’ 

Focus op mogelijkheden

‘Mijn belangrijkste advies aan werkzoekenden is: stel jezelf een haalbaar doel en focus je daarop. Wacht niet af, maar kom in actie. En aan werkgevers wil ik zeggen: stel jullie organisatie wat meer open en kijk naar de mogelijkheden. Je haalt met iemand uit het doelgroepregister een gemotiveerde medewerker in huis.’

Strijden voor een inclusieve maatschappij 

‘In deze maatschappij heb je veel te maken met beperkingen die door je omgeving opgelegd worden. Als ik een winkel niet in kan door een drempel, wie heeft er dan een beperking – ik, of die winkelier? Ik deed al die jaren dat ik bij NS of de politie werkte gewoon mijn ding. Ik was er niet zo mee bezig. Mijn beperking speelde pas een rol toen ik werkloos was. Dat was wel dé eyeopener: Ik ontdekte dat er nog een hoop moet gebeuren in de maatschappij. Daar wil ik meer bewustzijn voor creëren. Zo draag ik m’n steentje bij.’