Ex-verslaafde Amber weet wat het is om cliënt te zijn

Amber Peskens (34) raakte op jonge leeftijd verslaafd aan drugs. Ze kwam terecht in internaten, kraakpanden en de jeugdgevangenis. Inmiddels heeft ze haar leven op de rails en werkt ze, met een Wajong-uitkering, als ervaringsdeskundige bij het Respijthuis in Alphen aan de Rijn.

Waarin ben je ervaringsdeskundige?

‘Ik kom uit een gebroken gezin. Het was moeilijk thuis, waardoor ik mezelf niet goed ontwikkelde. Op mijn 7e kreeg ik een eetstoornis, vanaf mijn 11e was ik verslaafd aan drugs. In de jaren die volgden, was ik vooral bezig met blowen, weglopen van huis en drinken. Ik heb in internaten gewoond, ik heb in de gevangenis gezeten, ik heb schulden gehad, ik ben dakloos geweest. Met de tijd heb ik allerlei diagnoses gekregen, waaronder PTSS, borderline, ADD, ADHD, OCD en HSP. Ik heb me daar nooit in herkend, behalve in de PTSS en hooggevoeligheid. Daar heb ik aan gewerkt, zodat ik er nu geen last meer van heb.’

Hoe gebruik je je ervaring om anderen te helpen?

‘Ik vond het altijd vervelend als mensen me beoordeelden op mijn diagnoses. Dat doe ik niet. Iedereen is welkom en we zijn allemaal gelijkwaardig. Ik ga nooit in op mijn eigen trauma’s. Dat gaat niemand wat aan. Maar ik probeer wel om gelijkenissen te vinden. Als iemand op een gesloten afdeling heeft gezeten, dan weet ik hoe dat is. Het gevoel van opsluiten, de hang naar vrijheid. Dat zorgt voor verbinding. Ik probeer mensen niks wijs te maken. Ik ben gewoon mezelf. Doordat ze zien dat ik echt ben, durven ze zich open te stellen.’

Wat kun je als ervaringsdeskundige toevoegen?

‘Zorgprofessionals begrepen mij vroeger niet altijd even goed. Het was alsof we niet dezelfde taal spraken. Omdat ik zelf cliënt ben geweest, weet ik snel wat mensen bedoelen. Daardoor kan ik een brug zijn tussen cliënten en hulpverleners. Bijvoorbeeld door aan een cliënt uit te leggen wat een dokter eigenlijk zegt. Of ik vertel aan een hulpverlener hoe het is om in de schoenen van een bepaalde cliënt te staan. Dat zorgt voor wederzijds begrip, waardoor verandering mogelijk is.’

Geef eens een voorbeeld van hoe je mensen met een arbeidsbeperking hebt geholpen.

‘Een tijdje terug kreeg ik via mijn werk contact met een jonge vrouw met autisme en straatvrees. Ze woonde met haar twee kinderen bij haar moeder en had alle hoop in de hulpverlening verloren. Eens per week ging ik bij haar langs, zonder eisen of verwachtingen. Ik was gewoon mezelf en kwam mijn afspraken na. Achteraf zei ze dat ze daardoor weer vertrouwen kreeg dat er ook goede zorgverleners bestaan. Zo krabbelde ze langzaam bij beetje op. Het gaat nog steeds goed met haar.’