Van hele dag in bed naar fulltime supervisor: Dirks indrukwekkende comeback

‘Ik was net 1,5 jaar bezig als servicemonteur bij een energiebedrijf, toen ik de detailhandel vaarwel had gezegd. Daarnaast verzorgde ik cursussen in historisch boogschieten, op festivals. Het was eigenlijk net allemaal op zijn pootjes aan het vallen’, vertelt Dirk. ‘En toen werd ik op een ochtend wakker op een festival, zat op de rand van mijn luchtbed, voelde me niet lekker en... lampje uit. Weg was ik.’
 

‘Ik heb een jaar helemaal niks kunnen doen. Ik lag alleen maar in bed, gevangen in mezelf. Maar ik heb 2 kinderen, dus dan ga je door’

Dirk bleek een flinke hersenbeschadiging te hebben, door een obstructie in een bloedvat. ‘Ik heb een jaar helemaal niks kunnen doen, ik lag alleen maar in bed. Daarna zat ik 2 jaar in een rolstoel.’ Dat nietsdoen viel hem ontzettend zwaar. ‘Ik heb ADHD, dus je moet je voorstellen: je kunt helemaal niks, maar je hoofd draait 300 kilometer per uur. Je zit gevangen in jezelf. Ik had de hele dag hoofdpijn, soms zo heftig dat ik dacht: ik ben er klaar mee. Maar ik heb 2 kinderen, dus dan ga je door. Als je kinderen bij je komen, kun je niet zeggen ‘laat me met rust’. Dan zeg je ‘kom maar bij papa’ en bijt je je erdoorheen.’
 

Een moeizame start

Zijn 1e contact met UWV was ‘afgrijselijk slecht’, zegt Dirk. ‘Ik had een arts die meteen zei dat ik niet meer zou kunnen werken. Maar 2 weken later kreeg ik een brief van diezelfde man waarin stond: ‘Meneer kan prima werken in ploegendienst.’ Ik dacht: moet ik nou lachen of huilen? Op dat moment kon ik echt nog niks. Dat heeft heel veel problemen opgeleverd. Uiteindelijk heb ik dit dispuut met UWV gewonnen, maar toen was ik wel 2,5 jaar verder.’

Stap voor stap weer aan het werk

Na een tijdje kreeg hij contact met een speciale caseworker binnen het UWV. Dat verliep gelukkig wel voorspoedig. ‘Die mevrouw heeft mij fantastisch geholpen. Zij regelde dat ik rechtstreeks naar React kon, een re-integratiebedrijf.’ Dirk koos er vervolgens voor om een re-integratietraject te doen bij Kersten Hulpmiddelen, een bedrijf dat allerhande zorghulpmiddelen produceert, van looprek tot gespecialiseerde rolstoel. ‘Ik wist hoe het was om in een rolstoel te zitten en niks te kunnen. Ik dacht: als ik anderen daar een klein beetje bij kan helpen, dan is dat heel mooi.’
 

Die terugkeer naar werk voelde ‘ontzettend fijn’, zegt Dirk. ‘Het was heel prettig om weer wat te doen, al was het ook zwaar. Ik begon als reinigingsmedewerker, een beetje in de weer met hogedrukspuiten, 2 keer 2 uurtjes in de week.’ Privé had hij op dat moment ook veel te verwerken. ‘Ik was ondertussen gescheiden, het huis was verkocht, ik was technisch gezien dakloos. Ik woonde bij een vriend op de logeerkamer. Het was niet de meest ideale start, maar ik wilde wat. Ik had ruimte nodig zodat mijn kinderen ook bij mij konden verblijven.’ 

Van reiniger naar supervisor

Zodra hij merkte dat hij meer aankon, probeerde Dirk zijn werkzaamheden bij Kersten uit te breiden. Dat betekende dat hij veel moest leren, want het werk sloot niet naadloos aan op zijn eerdere ervaring. ‘Ik had wel technische ervaring, maar ik had nog nooit met elektromotoren en rolstoelsoftware gewerkt. Dat ging echt met vallen en opstaan. Wat doet dit knopje, wat doet deze instelling? En wat doen die instellingen samen? Het is niet intuïtief. Je moet er echt gefocust mee bezig zijn om uit te zoeken wat bij elkaar hoort. Dat is een steile leercurve, maar als je van puzzelen houdt en dingen graag oplost, dan word je daar heel erg blij van.’ 
 

Zijn plezier in het werk en zijn inzet betaalden zich uit. ‘Van die paar uurtjes reiniging per week ben ik doorgegroeid naar fulltime supervisor. Dat is echt in raketsnelheid gegaan. Inmiddels heb ik weer een leuke vriendin, een eigen woning. Bijna 6 jaar nadat ik een hersenbeschadiging opliep, is mijn leven weer op orde.’

‘Iedereen hier heeft iets meegemaakt. Dat creëert saamhorigheid’

Een plek waar je erbij hoort

‘Wat ik het leukst vind aan mijn huidige werk is dat iedereen hier iets heeft meegemaakt. Iedereen heeft een rugzakje. Dat creëert saamhorigheid’, zegt Dirk. ‘Je ziet elkaar als familie. Iedereen kan zeggen wat hij op zijn hart heeft. Als er problemen thuis zijn, weet bijna iedereen ervan en wordt er rekening mee gehouden. Je houdt elkaar uit de wind, je helpt elkaar vooruit. Ik ben ontzettend blij dat ik als supervisor aan die sfeer kan bijdragen.’
 

Voorlopig heeft hij zijn plek gevonden, zegt Dirk. ‘Ik wil veel meer bijleren over de branche, en verder groeien in de organisatie. Ik zeg nooit nee als iets op mijn pad komt. Maar een beetje rust is ook wel fijn na die raketsnelheid.’