Zijn drugs-, gok- en eetverslaving hielden Brian Eernisse (32) twaalf jaar lang gevangen in een donker gat. Er leek geen weg terug, maar hij is omhoog gekrabbeld. Brian is helemaal clean, werkt 32 uur per week en krijgt een aanvullende WIA-uitkering.
‘Als kind werd ik veel gepest. Dat kwam omdat ik anders was dan anderen. Maar ik snapte niet waar dat aan lag. Ik ging me afzonderen van de rest. De hele dag zat ik achter de Nintendo, mijn spelcomputer. Toen ik 10 jaar was, gingen mijn ouders scheiden. Ik ging wonen bij mijn vader en mijn stiefmoeder. Zij was de ex-vrouw van mijn vaders broer, dus zij was mijn tante en mijn stiefbroertjes mijn neefjes. Dat vond ik verwarrend. Pas veel later zou blijken dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb, maar dat speelde toen al. Ik ging spijbelen van school, kwam afspraken niet na, zwierf nachtenlang over straat, ging blowen om bij de stoere jongens te horen. Dat maakte de thuissituatie er niet makkelijker op.’
Dochter in pleeggezin
‘Op mijn 15e ben ik een tijdje bij mijn oudere zus gaan wonen. Daarna verhuisde ik naar een internaat. Ik had het daar naar mijn zin en mocht na een jaar doorstromen naar begeleid kamer bewonen (BKB). In die omgeving raakte ik in de ban van gokken, gamen, harddrugs, eten en elke andere verslaving die je maar kunt verzinnen. Ondertussen was mijn ex-vriendin ongepland zwanger geraakt. Zij kon door haar eigen problemen niet voor ons kind zorgen, maar ik ook niet. Mijn dochter woont sindsdien in een permanent pleeggezin, waar ik haar eens in de zes weken mag zien. Ik voelde mezelf een mislukkeling en ging nog meer drugs gebruiken, gokken en eten. Ik loog, ik bedroog en ik manipuleerde iedereen.’
Slachtofferrol
‘In de periode dat ik verslaafd was, werkte ik als grondmakelaar. Daar verdiende ik onwijs goed aan. Dat hield de verslavingen in stand, want ik had altijd genoeg geld. Maar het ging ondertussen steeds slechter met me. Het keerpunt kwam toen mijn zoveelste vriendin me op mijn 28e verliet. Normaal zat ik altijd een beetje in een slachtofferrol. Alles was altijd de schuld van iemand anders. Maar ineens zag ik in dat het door mij kwam dat elke relatie kapotging. Niet die anderen, maar ik was het probleem. Dat kwam ontzettend bij me binnen. Ik was helemaal klaar met alles en nam een heleboel verschillende middelen. Toen ik niet lekker werd, heb ik in paniek mijn zus, mijn vader en mijn moeder gebeld. Zij vonden mij op de grond, helemaal in de war. Dat was het moment dat ik dacht: ik wil niet meer op deze manier leven, het moet anders.’
‘Ik had het gevoel dat ik even helemaal weg moest uit Nederland. Met hulp van mijn ouders heb ik bijna drie maanden in een verslavingskliniek in Zuid-Afrika gezeten. Daar kwam ik erachter dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Die diagnose heeft me erg geholpen, want ik kon daardoor veel gerichter aan mijn herstel werken.'
Beter worden
'Ik had de rust om na te denken over mijn leven en zag weer toekomst. Ze noemen dat in verslavingstermen ‘The gift of desperation’: als je de bodem eenmaal hebt bereikt, ben je zo wanhopig dat je alles aangrijpt om beter te worden. Dat zorgde ervoor dat ik me honderd procent kon openstellen voor mijn herstel. In Zuid-Afrika, maar ook toen ik na een paar maanden weer terugkwam in Nederland.’
Clean blijven
‘Eenmaal in Nederland kwam ik in de Ziektewet terecht. UWV heeft me geholpen om dat te regelen. Hun mening was dat het op dat moment het allerbelangrijkste was dat ik clean zou blijven. Alleen op die manier kon ik zorgen voor een betere toekomst. Zo heb ik twee jaar lang de tijd gekregen om aan mezelf te werken. Ik ging naar de sportschool, ik volgde therapie, ik schreef elke dag in een dagboek, ik onderzocht mijn gevoelens. Dat zorgde ervoor dat ik als mens enorm ben gegroeid. Inmiddels ben ik alweer drie jaar clean en werk ik 32 uur per week als recruiter en activeringscoach bij Stichting Convey, een organisatie die werkzoekenden en schoolverlaters begeleidt. Zij hebben mij zelf ook begeleid toen ik de arbeidsmarkt weer op moest. Zij hebben mijn leven samen met het UWV in positieve zin veranderd.’
'Schreeuw om hulp'
‘Mijn levensmotto is: als ik voor één persoon het verschil kan maken, zodat diegene het goede pad opgaat, dan heb ik al iets volbracht. Dat maakt mijn werk bevredigend. De tip die ik daarbij aan iedereen geef is: schreeuw om hulp en stop niet met schreeuwen totdat je de hulp hebt gekregen die je nodig hebt. Als je in een zwart gat zit, dan denk je al snel: ik moet dit zelf oplossen. Dat heb ik zelf ook twaalf jaar lang gedacht. Maar die gedachte is dooddoener nummer één. Je komt er niet mee verder, want een verslaving, depressie of persoonlijkheidsprobleem kun je niet in je eentje oplossen. Voor je herstel heb je hulp van anderen nodig. Zorg er daarom voor dat je die hulp krijgt, want je kunt het niet alleen.’
Hulp nodig?
Heb jij hulp nodig? Je kunt 24 uur per dag, 7 dagen per week terecht bij de Luisterlijn (0900-0767) of Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0900-0113. Bij MIND Korrelatie kun je op werkdagen tussen 09.00 en 18.00 uur contact opnemen met een psycholoog of maatschappelijk werker.
Raadpleeg voor de laatste informatie rondom wet- en regelgeving altijd www.uwv.nl
