Imke kreeg psychose: ‘Me goed voelen is mijn grootste geluk’

Imke Gilsing (45) werkte als antropoloog jaren voor maatschappelijke organisaties als Greenpeace en de Verenigde Naties. Ze zat veel in het buitenland en zag zichzelf als onafhankelijk en succesvol. Tot ze ziek werd.

Imke: ‘Toen ik vierendertig was, maakte ik een moeilijke tijd door: mijn relatie van elf jaar was verbroken, waardoor ik mijn huis moest verlaten. Ik werd ontslagen naeen reorganisatie. En dat nadat ik mijn ziel en zaligheid had gestopt in het binnenhalen van een nieuw project. Ik was kwetsbaar en toen ging het mis. Tijdens een retraite werd ik ontzettend psychotisch en waande me het elfje Tinkerbell uit de film Peter Pan.

 

In de isoleercel

‘Omdat ik medicatie weigerde, konden de hulpverleners niks anders doen dan wachten tot het mis zou gaan. Pas als ik een gevaar werd voor mezelf of mijn omgeving kon ik worden opgenomen. Dat gebeurde na twee weken. Een psychose versterkt zichzelf als je het niet meteen behandelt. Mijn dwangopname duurde twee maanden waarvan ik tien dagen in de isoleercel heb doorgebracht. Dat was de hel. Ik werd niet gezien en niet gehoord. Toen ik thuiskwam, nam ik geen tijd om alles wat gebeurd was te verwerken, maar wilde ik zo snel mogelijk weer aan het werk. Achteraf gezien was dit een grote inschattingsfout. Anderhalf jaar later werd ik opnieuw ziek. Dat was de grote kentering. Toen ben ik alles kwijtgeraakt: mijn gezondheid, mijn huis, mijn droombaan, alles.’ 

 

Financieel onafhankelijk

‘Mijn werk was mijn identiteit. Ik had zó hard gewerkt om dat te doen waar ik als kind al van droomde. Financieel onafhankelijk zijn was voor mij belangrijk. Toen ik dat kwijtraakte, stortte mijn wereld in. Je kunt je baan kwijtraken, maar als je goed in je vel zit, dan weet je: ik vind wel weer wat. Op het moment dat je je gezondheid verliest, komt alles op losse schroeven te staan.’
 

Verhaal opschrijven

‘Ik was een onafhankelijke, succesvolle vrouw en nu woonde ik opeens weer bij mijn moeder in mijn geboortedorp Bergeijk. Op de momenten waarop ik dat kon, ben ik mijn verhaal gaan opschrijven. Dat vertelde ik aan Patricia, mijn adviseur bij UWV. Ik wilde iets doen voor mensen die dit ook meemaken. Patricia gaf me de ruimte te onderzoeken of dat zou lukken. Inzicht geven in hoe het is om een psychose te hebben is eigenlijk de ultieme antropologenklus. Ik vertel mijn verhaal om psychiatrische patiënten een stem en een gezicht te geven. 
Mijn leven draait niet meer om status of het hebben van een bepaalde functie. Me goed voelen is nu mijn grootste geluk. Een dag waarop ik me lekker en ontspannen voel, is tegenwoordig mijn grootste cadeau.’ 


Imke’s boek ‘Een dag uit het leven van Tinkerbell: het krankzinnige verhaal van mijn psychose’ is nu overal verkrijgbaar. Met haar stichting Tinkerbell Family pleit ze voor menswaardige zorg voor iedere psychiatrische patiënt. 

 


Patricia (UWV): ‘Ik vind het superknap wat ze heeft gedaan’


Patricia Barten (49) werkt als adviseur intensieve dienstverlening bij UWV. Ze begeleidde Imke in haar zoektocht om met een WGA toch een maatschappelijke bijdrage te leveren.


Patricia: ‘Ik vind echt dat Imke dit zelf heeft gedaan. Ik heb haar alleen vanuit UWV de ruimte gegeven om het boek te schrijven. Dat we dit als werk konden aanmerken, heeft haar rust gegeven. Ik vind het superknap hoe ze ondanks haar dalen altijd haar visie voor ogen hield en zo een dik boek heeft geschreven.’ 

 

Stap voor stap 

‘Ik blijf altijd in gesprek met mensen over wat nog wél kan. Dat kan vrijwilligerswerk zijn, maar we kunnen ook klein beginnen met bijvoorbeeld een kaartclub. Zo bouwen we verder naar de volgende stap. Een groot deel ligt ook bij hen zelf: wat willen ze nog, wat kunnen ze nog, welke fysieke - of psychische beperkingen zijn er? Dat is divers. Mensen kunnen niet meer doen wat ze altijd gedaan hebben en moeten op zoek naar iets nieuws. Dat is niet makkelijk. Voor mezelf zou ik dat ook niet zo 1,2,3 weten. Soms voelt iemand al een bepaalde richting, maar soms is het een lange zoektocht. Ik luister altijd naar degene die tegenover me zit en wat past bij die persoon. Dat kun je niet algemeen maken.’ 

 

Sparring partner

‘Het contact en de verhalen van mensen vind ik het leukst aan mijn werk. Wij bieden een luisterend oor en helpen ze weer terug in de maatschappij te komen. Voor de meeste mensen is dat een verrijking. Iemand is meer dan zijn of haar ziekte. We helpen ze hun kwaliteiten te zien en te ontdekken. Soms draaien mensen met een probleemgezin een huishouden van heb ik jou daar en zien ze zelf niet meer in hoe knap dat is. Ik ben geen psycholoog, maar ben wel graag een sparring partner. Je hoeft niet alles alleen te doen. Imke heeft zich ook alleen gevoeld. Door erover te praten beseffen meer mensen dat ze niet alleen zijn. Die openheid zorgt ervoor dat meer mensen hulp durven vragen.’ 

Let op: de informatie op deze pagina kan verouderd zijn.
Raadpleeg voor de laatste informatie rondom wet- en regelgeving altijd www.uwv.nl